La experiencia del confinamiento confirma la necesidad que tiene todo ser humano de gozar de una vida en común. Somos seres sociales que necesitan de los demás para sentir juntos y hacer cosas juntos. Vivir aislados, aunque el aislamiento esté plenamente justificado y asumido como sucedió en los momentos críticos de la pandemia, no forma parte de nuestra naturaleza. Todos necesitamos espacios comunes donde convivir y compartir. Vivir confinamos nos limita emocionalmente, y por eso vivimos con intensidad el reencuentro con los nuestros, sean familiares, vecinos o compatriotas. Lo natural, en definitiva, es la convivencia.

Galicia es uno de esos lugares de convivencia. Galicia es una casa que se comparte, cuya construcción inicial data de mucho tiempo atrás y que seguimos perfeccionando día a día. Es un hogar acogedor para los que viven en él, y un lugar atractivo para los que viven fuera y se acercan a nosotros. Todos sentimos que nuestro país está de moda en muchas facetas, pero sobre tod, en las fórmulas que ofrece para conciliar aspectos que en ocasiones se ven como antagónicos. Pensemos en el cultivo de lo propio, que algunos interpetran de manera excluyente mientras que nosotros lo hacemos sin hostilidad hacia nadie. La identidad en clave gallega no confina ni aísla, sino que es una forma de participar como somos en unidades más amplias. Entendemos que aquello que consideramos nuestros enriquece a España, Europa y el mundo entero porque es un ingrediente original que ningún otro pueblo puede acercar. Nuestro deseo no consiste en hacer de nuestros trazos culturales e idiomáticos un muro defensivo, sino un canal más de comunicación en el gran concierto de los pueblos.  

Pensemos también en el debate entre las tendencias globalizadoras y proteccionsistas, en el que Galicia aporta la experiencia de un país incrustrado en un mundo global sin por eso perder lo que es su esencia. Quien mejor supo expresar esa prodigiosa facultad de estar en el mundo sin diluirse en él, y cultivar el propio si estar de espaldas al mundo, fue nuestro Álvaro Cunqueiro, con un verbo fundamental salido de su creatividad: anosar. Al igual que él hacía con las leyendas maravillosas de otras latitudes, la Galicia de hoy hace suyas todas las tendencias enriquecedoras que surgen a su alrededor, las galleguiza para incorporarlas a nuestra personalidad.

De ahí el frecuente asombro de quienes nos visitan delante del armónico contraste que se da en nuestra tierra entre lo tradicional y lo nuevo. En nosotros lo tradicional parece nuevo y lo nuevo tradicional porque, además de anosar, como explicaba don Álvaro, también avosamos, es decir, aportamos lo que es nuestro a las corrientes globales. Lo nuestro puede ser compartido con vosotros. Galicia nunca vio en el contorno una amenaza a evitar, sino una oportunidad para influir y recibir influencias que nos ayuden a mejorar. 

Pensemos, en fin, en el desasosiego que produce en algunos que las democracias no lleguen a ser lo sufiencientes efectivas y resolutivas en situaciones adversas como las que estamos sufriendo a causa de la pandemia. Galicia, una democracia nueva y madura, demuestra que la democracia no está reñida con la eficacia en la adopción de las medidas necesarias. Todo lo contrario. Esas medidas tienen una eficacia mayor debido a que se aplican en una comunidad informada y responsable que es copartícipe de las decisiones. 

En la Fiesta del Día Nacional de Galicia celebramos que Galicia es un hogar hermoso por su paisaje físico, pero sobre todo por su paisaje humano. Los gallegos fuimos obsequiados con una hermosa tierra que poblamos con valores sugestivos que no dejan de crecer, gracias a un esfuerzo colectivo que se pone a prueba en la crisis desatada por la COVID-19. En estas y otras circunstancias del pasado, Galicia muestra una fortaleza descomunal que tiene su origen precisamente en ser un fogar, como anuncia nuestro himno. Una nacionalidad histórica, un país, pero sobre todo un hogar grato que vamos ensanchando con el paso del tiempo y que tiene las puertas y ventanas abiertas de par en par. Un hogar en el que nos cuidan, como hacen las mujeres y los hombres de nuestra sanidad que reciben este año la Medalla de Galicia, y en el que cuidamos. Ningún gallego es ajeno para otro gallego en esta Galicia casera en la que queremos seguir viviendo.

Galicia vuelve, nos dice Benedicta en su mensaje. Vuelve igual y distinta, como un camino hecho de pisadas de muchos caminantes, como una suma de fuerzas en la la desesperanza está descatada. De nuestros mayores aprendemos que en nosotros anida una capacidad de lucha capaz de lucha capaz de superar reveses e infortunios. La misma lección que hay que trasladar a las generaciones que cojan nuestro testigo. En estas décadas del siglo XXI, Galicia es sinónimo de convivencia, libertad, tradición y modernidad. No es un mal equipaje para seguir adelante. Feliz Día de Galicia.

* Este artículo de Alberto Núñez Feijóo, presidente de la Xunta de Galicia, está escrito originalmente en gallego

O fogar dos galegos

A experiencia do confinamento confirma a necesidade que ten todo ser humano de gozar dunha vida en común. Somos seres sociais que necesitan dos demais para sentir xuntos e facer cousas xuntos. Vivir illados, aínda que o illamento estea plenamente xustificado e asumido como sucedeu nos momentos críticos da pandemia, non forma parte da nosa natureza. Todos necesitamos espazos comúns onde convivir e compartir. Vivir confinados limítanos emocionalmente, e por iso vivimos con intensidade o reencontro cos nosos, sexan familiares, veciños ou compatriotas. O natural, en definitiva, é a convivencia.

Galicia é un deses lugares de convivencia. Galicia é unha casa que se comparte, cuxa construción inicial data de moito tempo atrás e que seguimos perfeccionando día a día. É un fogar acolledor para os que viven nel, e un lugar atractivo para os que viven fóra e se achegan a nós. Todos sentimos que o noso país está de moda en moitas facetas, pero sobre todo nas fórmulas que ofrece para conciliar aspectos que en ocasións se ven como antagónicos. Pensemos no cultivo do propio, que algúns interpretan de maneira excluínte mentres que nós o facemos sen hostilidade cara a ninguén. A identidade en clave galega non confina nin illa, senón que é unha forma de participar como somos en unidades máis amplas. Entendemos que aquilo que consideramos noso enriquece a España, Europa e o mundo enteiro porque é un ingrediente orixinal que ningún outro pobo pode achegar. O noso desexo non consiste en facer dos nosos trazos culturais e idiomáticos un muro defensivo, senón unha canle máis de comunicación no gran concerto dos pobos.

Pensemos tamén no debate entre as tendencias globalizadoras e proteccionistas, no que Galicia aporta a experiencia dun país inserido no mundo global sen por iso perder o que é a súa esencia. Quen mellor soubo expresar esa prodixiosa facultade de estar no mundo sen diluírse nel, e cultivar o propio sen estar de costas ao mundo, foi o noso Álvaro Cunqueiro cun verbo fundamental saído da súa creatividade: anosar. Ao igual que el facía coas lendas marabillosas doutras latitudes, a Galicia de hoxe fai súas todas as tendencias enriquecedoras que xorden ao seu redor, galeguízaas para incorporalas á nosa personalidade.

De aí o frecuente asombro dos que nos visitan diante do harmónico contraste que se dá na nosa terra entre o tradicional e o novo. En nós o tradicional semella novo e o novo tradicional porque ademais de anosar, como explicaba don Álvaro, tamén avosamos, é dicir, aportamos o que é noso ás correntes globais. O noso pode ser compartido con vós. Galicia nunca veu na contorna unha ameaza a evitar, senón unha oportunidade para influír e recibir influencias que nos axuden a mellorar.

Pensemos, en fin, no desacougo que produce nalgúns que as democracias non cheguen a ser o suficientemente efectivas e resolutivas en situacións adversas como as que estamos a sufrir a causa da pandemia. Galicia, unha democracia nova e madura, demostra que a democracia non está rifada coa eficacia na adopción das medidas necesarias. Todo o contrario. Esas medidas teñen unha eficacia maior debido a que se aplican nunha comunidade informada e responsable que é copartícipe das decisións.

Na Festa do Día Nacional de Galicia celebramos que Galicia é un fogar fermoso pola súa paisaxe física, pero sobre todo pola súa paisaxe humana. Os galegos fomos obsequiados cunha terra fermosa que nós poboamos con valores suxestivos que non deixan de medrar, grazas a un esforzo colectivo que se pon a proba na crise desatada pola covid-19. Nestas e noutras circunstancias adversas do pasado, Galicia amosa unha fortaleza descomunal que ten a súa orixe precisamente en ser un fogar, como anuncia o noso himno. Unha nacionalidade histórica, un país, pero sobre todo un fogar grato que imos ensanchando co paso do tempo e que ten as portas e fiestra abertas de par en par. Un fogar no que nos coidan, como fan as mulleres e homes da nosa sanidade que reciben este ano a Medalla de Galicia, e no que coidamos. Ningún galego é alleo para outro galego nesta Galicia caseira na que queremos seguir vivindo.

Galicia volve, dinos Benedicta na súa mensaxe. Volve igual e distinta, como un camiño feito de pegadas de moitos camiñantes, como unha suma de forzas na que a desesperanza está descartada. Dos nosos maiores aprendemos que en nós aniña unha capacidade de loita capaz de superar reveses e infortunios. A mesma lección que cómpre trasladar ás xeracións que collan o noso testemuño. Nestas décadas do século XXI, Galicia é sinónimo de convivencia, liberdade, tradición e modernidade. Non é unha mala bagaxe para seguir adiante. Feliz Día de Galicia.